Na Ziemi Opolskiej, niedaleko Strzelec Opolskich, pośród wiecznie zielonych lasów iglastych, usytuowane jest niewielkie miasteczko-Zawadzkie.

Dzieje tej miejscowości są ściśle związane są z hutnictwem żelaza. Pierwszy zakład metalurgiczny uruchomiono tutaj w połowie XVIII wieku. Szybki rozwój i rozbudowa małej osady nastąpiła po roku 1815. Wówczas właścicielem górniczo-hutniczej osady został hrabia Andrzej Renard, który uruchomił kolejne piece hutnicze, kuźnie, drutownie i walcownie. On też był założycielem huty i osady Zawadzkie i budowniczym Zameczku, który powstał jako obiekt myśliwski w 1856r.

Zameczek otaczał duży leśny ogród o powierzchni około 4850 hektarów , zasobny w zwierzynę łowną . Przepływająca wśród lasów Mała Panew była bogata w ryby . Na polowania w te rejony przybywali ówcześni magnaci , ministrowie , a także królowie pruscy . W 1880/81 roku Zameczek został sprzedany księciu Ernestowi . Kolejna zmiana właściciela nastąpiła w 1910 roku , kiedy to Zameczek kupił hrabia Franz Hubert von Tiele- Winckler , właściciel zamku w Mosznej i w Pszczynie . W Polsce Ludowej Zameczek był zarządzany przez Nadleśnictwo Zawadzkie i służył jako obiekt kolonijny a następnie Państwowe Prewentorium dla Dzieci w wieku szkolnym . Od 1953 roku w bajkowej scenerii Zameczku przebywają chłopcy – dzieci i młodzież niepełnosprawna intelektualnie , upośledzona w stopniu umiarkowanym i znacznym .

Obecnie na terenie zameczku znajduje sie administracja, kaplica, pokoje gościnne i mieszkania Braci Szkolnych.

W Zameczku istnieje zabytkowy hol, z zabytkową także balustradą przedstawiającą sceny z polowania oraz z wejściem do Kaplicy. W Kaplicy swoje potrzeby religijne realizują nie tylko mieszkańcy Domu, ale także wierni z zewnątrz, bowiem odbywają się tu codzienne Msze Św. i nabożeństwa.

Dom Pomocy Społecznej w Zawadzkiem został oficjalnie otwarty w dniu 17 marca 1953 roku jako placówka przeznaczona dla dzieci głęboko upośledzonych. Dom był prowadzony przez Zgromadzenie sióstr Zakonu Notre Dame. Pierwsi podopieczni , 39 dzieci z Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Lublińcu, zamieszkali w Zameczku otoczonym ogrodem położonym w środku lasu. Po dziesięciu dniach do tej grupy dojechało jeszcze 13 nowych mieszkańców.

Od 1 stycznia 1976 roku Dom znalazł się pod kierownictwem Zgromadzenia Braci Szkolnych z Częstochowy i jest przez to Zgromadzenie prowadzony do dziś. Na przestrzeni wielu lat zmieniały się zarówno materialne warunki pobytu mieszkańców jak i sposoby opieki . Do pierwszego , głównego budynku, w 1980 roku został dobudowany nowy budynek mieszczący stołówkę, kuchnię, pralnię , kotłownię i pokoje mieszkalne.

Zameczek i nowy budynek jest połączony krytym przejściem (łącznik) . W następnym etapie wybudowane zostały kolejne budynki, mieszczące w chwili obecnej Zespół Szkół, Warsztaty Terapii Zajęciowej oraz kolejny budynek dla mieszkańców Domu. Przy zameczku znajduje się malutka kapliczka z figurą Matki Bożej.